جوانی گمنام عاشق دختر پادشاهی شد.

رنج این عشق او را بیچاره کرده بود و راهی برای رسیدن به معشوق نمی یافت.

مردی زیرک از ندیمان پادشاه که دلباختگی او را دید و جوانی ساده و خوش قلبش یافت،

 به او گفت پادشاه ، اهل معرفت است،

 اگر احساس کند که تو بنده ای از بندگان خدا هستی ،

 خودش به سراغ تو خواهد.

جوان به امید رسیدن به معشوق ، گوشه گیری پیشه کرد

و به عبادت و نیایش مشغول شد،

به طوری که اندک اندک مجذوب پرستش گردید و آثار اخلاص در او تجلی یافت .

روزی گذر پادشاه بر مکان او افتاد ، احوال وی را جویا شد

و دانست که جوان، بنده ای با اخلاص از بندگان خداست .

 در همان جا از وی خواست که به خواستگاری دخترش بیاید و او را خواستگاری کند .

 جوان فرصتی برای فکر کردن طلبید و پادشاه به او مهلت داد .

همین که پادشاه از آن مکان دور شد ، جوان وسایل خود را جمع کرد و به مکانی نا معلوم رفت .

ندیم پادشاه از رفتار جوان تعجب کرد و به جست و جوی جوان پرداخت

 تا علت این تصمیم را بداند . بعد از مدتها جستجو او را یافت .

گفت: (( تو در شوق رسیدن به دختر پادشاه آن گونه بی قرار بودی ،

 چرا وقتی پادشاه به سراغ تو آمد و ازدواج با دخترش را از تو خواست ، از آن فرار کردی؟ ((

جوان گفت: )) اگر آن بندگی دروغین که بخاطر رسیدن به معشوق بود ،

 پادشاهی را به در خانه ام آورد ،

 چرا قدم در بندگی راستین نگذارم تا پادشاه جهان را در خانهء خویش نبینم((?